نغمه درد

همیشه از خوندن شعرهای فروغ لذت بردم.حتی اگر برای چندمین بار باشه .
        نمی دونم چه چیزی تو شعر هاش هست که اینقدر به دل آدم می شینه .        
روحش شاد  و یادش گرامی باد.

            
                   تقدیم به تویی که سالهاست منتظرتم.              


در منی و اینهمه ز من جدا
با منی و دیده ات بسوی غیر
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غیر


غرق غم دلم بسینه می طپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی که بیخبر
بر کشی تو رخت خویش از این دیار


سایه توام به هر کجا روی
سر نهاده ام به زیر پای تو
چون تو در جهان نجسته ام
تا که برگزینمش بجای تو

شادی و غم منی بحیرتم
خواهم از تو .... در تو آورم پناه
مرغ وحشیم که بی خبر زخویش
گشته ام اسیر جذبه های ماه

گفتی از تو بگسلــم.... دریغ و درد
رشته وفا مگر گسستنی است
بگسلم ز خویش و از تو نگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی است

دیدمت شبی به خواب و سر خوشم
وه مگر به خوابها به بینمت
غنجه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و ز شاخه ها بچینمت

شعله می کشد به ظلمت شبم
آتش کبود دیده گان تو
ره مبند....بلکه ره برم بشوق
در سراچه غم نهان تو
 

فروغ فرخزاد

آن روزها ...

آن روزها که سایه ام در خواب کودکی راه می رفت،
                                                       زندگی کودکی بود، شیطان و بازیگوش
                      که ظهرهای کسالت                      خواب را می دزدید 

         و لای لحظه ها پنهان می کرد
                                                  آنگاه آرام  « سکوت » را کنار میزد    
      پنجره تماشا را می گشود         و خود را حریصانه            به کوچه زمان پرتاب می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                    قلکی بود که با سکه های « قناعت » پر می شد
                                                     و هر نوروز برای نو نوار کردن فقر
                                                                              دلش می شکست.

آنروزها ،زندگی ،
            پدری بود باشب کلاهی بر سر
                          که همواره با شب به خانه می آمد
                                           لباسهای خستگی را به گیره می زد           
                                                  « خردسالی » را به روی زانو می نشاند
                                         تبسم را می پراکند        و جیب اطاق را پر از خوشحالی می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                مادری بود سازگار    که روز  و شب
                                                    ------  در انزوای آبرو   ---------
                                                بینوائی را در دیزی می گذاشت    فقر را وصله می زد
          اندوه را گلدوزی می کرد
                                  غربت را می گریست و « تنهائی » را پیر می شد

آنروزها ،زندگی ،
دختری بود نحیف    با چادری پوسیده بر سر    که روز وشب،
                                                                 جوانی اش را در باغ قالی گره می زد
                         و خورشید چشمانش را ،    پشت نسترن های نقش    به خاک می سپرد.


آنروزها ،زندگی ،
               قهوه خانه ای بود شلوغ،
                              که از در و دیوار آن بوی اسطوره می آمد.
                                          بوی رستم، بوی سهراب، بوی نوشدارو.
                                   و من می دیدم که هر صبح و شام « فلاکت » با لباسی ژنده می آمد
         بر نیمکتهای چوبین می نشست چای می نوشید  
                          قلیان می کشید و خستگی را چرت می زد



آنروزهای قد گرفته
                        چون تند باد وزیدند
و بادبادک کودکی مرا   در فراموشی لحظه ها    به باد دادند.

امروز ، اما...
زندگی « مجهولی » است که نمی دانم!
          ولی اصلاً مهم نیست        زیرا حقیقت معلوم است
و هنوز:
                « عشق هست، لبخند هست ، پرستو هست ، آسمان هست »
                        
                                        و برای زندگی همین کافی است.

این شعر مال من نیست و متاسفانه نمی دونم نویسنده اش کیه.

سال نو مبارک

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
شاخه های شسته، باران خورده ، پاک

آسمانی آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک میرسد اینک بهار

خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ها و دشتها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب


ای دل من گر چه در این روزگار
جامه رنگین نمی پوشی بکام
باده رنگین نمی بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می شود هفتاد رنگ

شعر از فریدون مشیری

سال نو بر همه هموطنان و دوستان عزیز مبارک باد.               

یاد

دو باره در نگاه من نیاز دیدنت به وسعت غریب گوچ اختران در انکسار شب جوانه می زند.
و یاد چون پرنده نگاه تو
                              مرا به جنگل بزرگ آفتاب می برد.
بیا ببین جه باشکوه بالهای بی خزان عشق تو
                               مرا به اوج بی فرود شعر ناب می برد   بیا ببین
غمی به وسعت تمام دشتها   قلمرو حضور شاعرانه مرا گرفته است
هان!
مگر تو بشکنی طلسم درد کهنه مرا

انتظار

به یاد تو در اندیشه ها م غرق هستم.
نقش تو در زندگی  من چنان برجسته است که نمی توان بدون لمس آن از کنارش گذشت.
من مدتهاست که تو را می شناسم.
از آن زمانی که حسرت  داشتم .
حسرت تو را،حسرت داشتن مانند تو را
کسی که مرا بشکافد،مرا از درون بکاود و مرا به گریه وادارد 
یافتمت ، یافتمت و تو  مرا پذیرفتی اما  ...
چرا همه چیز به هم خورد؟
راستی چه مدت با هم بودیم ؟ یک سال ، دو سال ،سه سال  ...
چرا همیشه حرفهایم در دلم ماندو کسی اشکهایم را ندید؟
و حالا... مدتهای  مدید از آن زمان می گذرد.
 ای کاش ، ای کاش بدانی که چقدر دلم برایت تنگ شده.
می دانم که   ا ین جدایی ها، از زندگی من و تو و از زندگی همه کسانی چون
من وتو  که عاشق یکدیگرند، رخت خواهد بست . 
نیازی هست که بگویم چقدر دوستت دارم ؟و چقدر دلم می خواهد بانوی سرزمین وجودم باشی؟