نغمه درد

همیشه از خوندن شعرهای فروغ لذت بردم.حتی اگر برای چندمین بار باشه .
        نمی دونم چه چیزی تو شعر هاش هست که اینقدر به دل آدم می شینه .        
روحش شاد  و یادش گرامی باد.

            
                   تقدیم به تویی که سالهاست منتظرتم.              


در منی و اینهمه ز من جدا
با منی و دیده ات بسوی غیر
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غیر


غرق غم دلم بسینه می طپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی که بیخبر
بر کشی تو رخت خویش از این دیار


سایه توام به هر کجا روی
سر نهاده ام به زیر پای تو
چون تو در جهان نجسته ام
تا که برگزینمش بجای تو

شادی و غم منی بحیرتم
خواهم از تو .... در تو آورم پناه
مرغ وحشیم که بی خبر زخویش
گشته ام اسیر جذبه های ماه

گفتی از تو بگسلــم.... دریغ و درد
رشته وفا مگر گسستنی است
بگسلم ز خویش و از تو نگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی است

دیدمت شبی به خواب و سر خوشم
وه مگر به خوابها به بینمت
غنجه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و ز شاخه ها بچینمت

شعله می کشد به ظلمت شبم
آتش کبود دیده گان تو
ره مبند....بلکه ره برم بشوق
در سراچه غم نهان تو
 

فروغ فرخزاد

آن روزها ...

آن روزها که سایه ام در خواب کودکی راه می رفت،
                                                       زندگی کودکی بود، شیطان و بازیگوش
                      که ظهرهای کسالت                      خواب را می دزدید 

         و لای لحظه ها پنهان می کرد
                                                  آنگاه آرام  « سکوت » را کنار میزد    
      پنجره تماشا را می گشود         و خود را حریصانه            به کوچه زمان پرتاب می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                    قلکی بود که با سکه های « قناعت » پر می شد
                                                     و هر نوروز برای نو نوار کردن فقر
                                                                              دلش می شکست.

آنروزها ،زندگی ،
            پدری بود باشب کلاهی بر سر
                          که همواره با شب به خانه می آمد
                                           لباسهای خستگی را به گیره می زد           
                                                  « خردسالی » را به روی زانو می نشاند
                                         تبسم را می پراکند        و جیب اطاق را پر از خوشحالی می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                مادری بود سازگار    که روز  و شب
                                                    ------  در انزوای آبرو   ---------
                                                بینوائی را در دیزی می گذاشت    فقر را وصله می زد
          اندوه را گلدوزی می کرد
                                  غربت را می گریست و « تنهائی » را پیر می شد

آنروزها ،زندگی ،
دختری بود نحیف    با چادری پوسیده بر سر    که روز وشب،
                                                                 جوانی اش را در باغ قالی گره می زد
                         و خورشید چشمانش را ،    پشت نسترن های نقش    به خاک می سپرد.


آنروزها ،زندگی ،
               قهوه خانه ای بود شلوغ،
                              که از در و دیوار آن بوی اسطوره می آمد.
                                          بوی رستم، بوی سهراب، بوی نوشدارو.
                                   و من می دیدم که هر صبح و شام « فلاکت » با لباسی ژنده می آمد
         بر نیمکتهای چوبین می نشست چای می نوشید  
                          قلیان می کشید و خستگی را چرت می زد



آنروزهای قد گرفته
                        چون تند باد وزیدند
و بادبادک کودکی مرا   در فراموشی لحظه ها    به باد دادند.

امروز ، اما...
زندگی « مجهولی » است که نمی دانم!
          ولی اصلاً مهم نیست        زیرا حقیقت معلوم است
و هنوز:
                « عشق هست، لبخند هست ، پرستو هست ، آسمان هست »
                        
                                        و برای زندگی همین کافی است.

این شعر مال من نیست و متاسفانه نمی دونم نویسنده اش کیه.