آرزوهای خوب برای سال نو

امیدواریم سال 1385 را با هفت سینی از سلامتی ، سربلندی ، سروری ، سخاوت ، سعادت ، سرخوشی و سادگی آغاز کنید.

خدایم با من صحبت کرد

خدا از من پرسید: « دوست داری با من مصاحبه کنی؟»
پاسخ دادم: « اگر شما وقت داشته باشید»
خدا لبخندی زد و پاسخ داد:
« زمان من ابدیت است... چه سؤالاتی در ذهن داری که دوست داری از من بپرسی؟»
من سؤال کردم: « چه چیزی درآدمها شما را بیشتر متعجب می کند؟»
خدا جواب داد....
« اینکه از دوران کودکی خود خسته می شوند و عجله دارند که زودتر بزرگ شوند...و دوباره آرزوی این را دارند که روزی بچه شوند»
«اینکه سلامتی خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست می دهند و سپس پول خود را خرج می کنند تا سلامتی از دست رفته را دوباره باز یابند»
«اینکه با نگرانی به آینده فکر می کنند و حال خود را فراموش می کنند به گونه ای که نه در حال و نه در آینده زندگی می کنند»
«اینکه به گونه ای زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهند مرد و به گونه ای می میرند که گویی هرگز نزیسته اند»
دست خدا دست مرا در بر گرفت و مدتی به سکوت گذشت....
سپس من سؤال کردم:
«به عنوان پرودگار، دوست داری که بندگانت چه درسهایی در زندگی بیاموزند؟»
خدا پاسخ داد:
« اینکه یاد بگیرند نمی توانند کسی را وادار کنند تا بدانها عشق بورزد. تنها کاری که می توانند انجام دهند این است که اجازه دهند خود مورد عشق ورزیدن واقع شوند»
« اینکه یاد بگیرند که خوب نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند»
«اینکه بخشش را با تمرین بخشیدن یاد بگیرند»
« اینکه رنجش خاطر عزیزانشان تنها چند لحظه زمان می برد ولی ممکن است سالیان سال زمان لازم باشد تا این زخمها التیام یابند»
« یاد بگیرند که فرد غنی کسی نیست که بیشترین ها را دارد بلکه کسی است که نیازمند کمترین ها است»
« اینکه یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را مشتاقانه دوست دارند اما هنوز نمی دانند که چگونه احساساتشان را بیان کنند یا نشان دهند»
« اینکه یاد بگیرند دو نفر می توانند به یک چیز نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند»
« اینکه یاد بگیرند کافی نیست همدیگر را ببخشند بلکه باید خود را نیز ببخشند»
باافتادگی خطاب به خدا گفتم:
« از وقتی که به من دادید سپاسگذارم»
و افزودم: « چیز دیگری هم هست که دوست داشته باشید آنها بدانند؟»
خدا لبخندی زد و گفت...
«فقط اینکه بدانند من اینجا هستم»
« همیشه»

زندگی

            
بهترین دوست اون دوستیه که بتونی باهاش روی یک سکو ساکت بشینی و چیزی نگی و وقتی ازش دور میشی حس کنی بهترین گفتگوی عمرت رو داشتی .


 ما واقعا تا چیزی رو از دست ندیم قدرش رو نمی دونیم ولی در عین حال تا وقتی که چیزی رو دوباره به دست نیاریم نمی دونیم چی رو از دست دادیم .


 اینکه تمام عشقت رو به کسی بدی تضمینی بر این نیست که او  هم همین کار رو بکنه پس انتظار عشق متقابل نداشته باش ، فقط منتظر باش تا اینکه عشق آروم تو قلبش رشد کنه و اگه این طور نشد خوشحال باش که توی دل تو رشد کرده .


 در عرض یک دقیقه میشه یک نفر رو خرد کرد در یک ساعت میشه یکی رو دوست داشت و در یک روز میشه عاشق شد ، ولی یک عمر طول می کشه تا کسی رو فراموش کرد. 


دقایقی تو زندگی هستن که دلت برای کسی اونقدر تنگ میشه که می خوای اونو از رویات بکشی بیرون و توی دنیای واقعی بغلش کنی.

               
 همیشه خودتو جای دیگران بذار اگر حس می کنی چیزی ناراحتت می کنه احتمالا دیگران رو هم آزار می ده .
  
                 
 شادترین افراد لزوما بهترین چیزها رو ندارن ، اونا فقط از اونچه تو راهشون هست بهترین استفاده رو می برن .
                 

 وقتی که به دنیا اومدی تو تنها کسی بودی که گریه می کردی و بقیه می خندیدن ، سعی کن یه جوری زندگی کنی وقتی رفتی تنها تو بخندی و بقیه گریه کنن.

                 

آن روزها ...

آن روزها که سایه ام در خواب کودکی راه می رفت،
                                                       زندگی کودکی بود، شیطان و بازیگوش
                      که ظهرهای کسالت                      خواب را می دزدید 

         و لای لحظه ها پنهان می کرد
                                                  آنگاه آرام  « سکوت » را کنار میزد    
      پنجره تماشا را می گشود         و خود را حریصانه            به کوچه زمان پرتاب می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                    قلکی بود که با سکه های « قناعت » پر می شد
                                                     و هر نوروز برای نو نوار کردن فقر
                                                                              دلش می شکست.

آنروزها ،زندگی ،
            پدری بود باشب کلاهی بر سر
                          که همواره با شب به خانه می آمد
                                           لباسهای خستگی را به گیره می زد           
                                                  « خردسالی » را به روی زانو می نشاند
                                         تبسم را می پراکند        و جیب اطاق را پر از خوشحالی می کرد


آنروزها ،زندگی ،
                مادری بود سازگار    که روز  و شب
                                                    ------  در انزوای آبرو   ---------
                                                بینوائی را در دیزی می گذاشت    فقر را وصله می زد
          اندوه را گلدوزی می کرد
                                  غربت را می گریست و « تنهائی » را پیر می شد

آنروزها ،زندگی ،
دختری بود نحیف    با چادری پوسیده بر سر    که روز وشب،
                                                                 جوانی اش را در باغ قالی گره می زد
                         و خورشید چشمانش را ،    پشت نسترن های نقش    به خاک می سپرد.


آنروزها ،زندگی ،
               قهوه خانه ای بود شلوغ،
                              که از در و دیوار آن بوی اسطوره می آمد.
                                          بوی رستم، بوی سهراب، بوی نوشدارو.
                                   و من می دیدم که هر صبح و شام « فلاکت » با لباسی ژنده می آمد
         بر نیمکتهای چوبین می نشست چای می نوشید  
                          قلیان می کشید و خستگی را چرت می زد



آنروزهای قد گرفته
                        چون تند باد وزیدند
و بادبادک کودکی مرا   در فراموشی لحظه ها    به باد دادند.

امروز ، اما...
زندگی « مجهولی » است که نمی دانم!
          ولی اصلاً مهم نیست        زیرا حقیقت معلوم است
و هنوز:
                « عشق هست، لبخند هست ، پرستو هست ، آسمان هست »
                        
                                        و برای زندگی همین کافی است.

این شعر مال من نیست و متاسفانه نمی دونم نویسنده اش کیه.